Ja hoor, daar zijn we weer! Met bijna de laatste update, we naderen nu echt het einde van onze reis. Maar ik zou nog vertellen over onze laatste "great walk", de Abel Tasman track. Maar dan moet ik eerst zeggen dat dit in ons reisplan eigenlijk niet de laatste Great Walk was. We zouden ook nog de Heaphy track gaan lopen. En die hadden we voor het gemak aansluitend geboekt aan deze tocht, met een ingewikkelde busconstructie om weer terug bij de auto te komen. Dat hadden we thuis bedacht, maar bleek in de praktijk toch iets teveel van het goede: voor 8 dagen spullen mee, brander, pannen, gedeelte van het eten, slaapzak, kleren etc en dan 8 nachten overnachten in basale hutten zonder douche en veel snurkende mensen en zo. Bovenden was het door alle transportkosten best een dure tocht, en is de Heaphy ook nog eens de zwaarste (vandaar de naam :-) ) met vier dagen van meer dan 20 km en hoogteverschilen van tegende 1000 meter. En we waren het slapen in die hutten wel een beetje zat ook. Dus de Heaphy hebben we gecancelled, en de laatste dag Abel Tasman ook. Nu konden we lekker relaxed op pad voor vier dagen lopen en aan het eind met een watertaxi in een uurtje terug naar de auto!

De etappes bij Abel Tasman zijn heel goed te doen: ca 3-4 uur op een dag en weinig hoogteverschillen. Je komt langs heel veel hele mooie stranden, dus hoopten we op goed weer, en dat werd het ook. Dus een eindje lopen, spullen in de hut en lekker naar het strand. Onderweg veel mensen zonder bepakking die zich door een watertaxi lieten droppen en dan een stuk liepen en weer werden opgepikt. Valsspelers.... De eerste hut was ook aardig rustig, al waren er wel veel kinderen in de hut die zich niet allemaal aan de hut etiquette hielden.... Wij hadden geluk met onze kamergenoten, twee andere rugzakkers. Aardige mensen trouwens. Ze waren profvolleyballers geweest, dus dat schept een band (:-))) De volgende nacht sliepen wij met een van de gezinnen op de kamer. Het rustige gezin dachten wij, totdat moeder 's nachts hardop en lang in gesprek ging met een van de dochters! We kregen de indruk dat het binnen het gezin niet zo goed ging.... De Tjechische en Amerikaanse volleyballers sliepen echter met het drukke gezin en hadden geen oog dicht gedaan. 'S ochtends hebben we tips uitgewisseld hoe we de volgende nacht zouden overleven.... Prachtige wandeling weer, met een oversteek van een inlet, een soort slufter die bij eb deels droogvalt. Mooi! Bij de laatste hut bleek dat er weinig mensen in de hut zouden zitten. De volleyballers besloten een dag eerder te stoppen. De jongen hield helemaal niet van tochten maken maar had het voor haar gedaan. Nu was hij er helemaal klaar mee. Wij gingen in een bunk voor 10 personen maar leken die voor onszelf te hebben. Twee andere mensen in de andere bunk. Maar toen kwam het gezin van de vorige nacht er aan, en de twee meisjes wilden perse bij ons op de kamer want wij waren zo aardig! Waren trouwens ook ontzettende leuke kinderen, maar dat terzijde. Gelukkig kwam de ranger en die vertelde dat er nog een verborgen bunk was. Daar bleek het gezin prachtig in te passen! Dus de hele bunkroom voor onszelf! 'S avonds met het gezin heel gezellig zitten kletsen, spelletje Uno gedaan met de meisjes, Judy en Emily van 5 en 7, die hebben ook nog kappertje gespeeld met het haar van de twee duitse medebewoners en zo werd het een hele leuke avond. 'S nachts ging het nog even stormen. De volgende ochtend was de storm over, maar de regen kwam nog wel door de rivier naar beneden. Laten wij die rivier nou over moeten steken...En niet per brug dit keer. Normaal kon je 2 uur voor en na laag tij goed oversteken, maar door de hoge rivierstand leek dat wat lastig. We zagen twee mannen het proberen, op een beetje de verkeerde plek, en die werden incl rugzak behoorlijk nat. Zo lang mogelijk gewacht maar toen we eenmaal gingen bleek het reuze mee te vallen. Uit voorzorg hadden we onze zwemkleding aangedaan, maar dat was nogal overdreven... Met de watertaxi uiteindelijk terug. Gelukkig kreeg die nog wel een staartje van de storm mee op zee, dus Miek zat weer te genieten van de oversteek. Aan het eind nog gelachen, want de watertaxi schoot vlak bij het strand vrij plotseling op een klaarstaande tractor met trailer, die de watertaxi met ons er nog in vervolgens over de weg naar de parkeerplaats bij de watertaxi reed, grappig! We kregen een lift naar onze auto die wat verderop stond en toen zat ook deze laatste track er op.

We bleven een nachtje in de buurt in Motueka om de volgende dag naar Takaka te gaan. Daar sliepen we in de Shady B&B. Prachtig pand met veel historie (voor NZ begrippen dan) dat door de huidige eigenaar in oude staat werd herstelt. Uit eten geweest voor mijn verjaardag (54!). De volgend dag nog zover mogelijk doorgereden richting Farewell Spit, een enorme uitloper die jaarlijks nog aangroeit en een mooi natuurgebied/strand vormt. Je kan er alleen met een gids echt helemaal naar de punt. Maar de rit naar de basis is prachtig en het gebied heel mooi. Vervolgens teruggereden naar Nelson waar we 's ochtends hebben hardgelopen langs de rivier. Dat viel niet mee, al hadden we een redelijk tempo. Vanuit Nelson via een hele mooi maar bochtige weg langs de fjorden van de Charlotte Sound naar Picton doorgegaan.

Daar zouden we een dagje gaan zeekayakken maar toen we de tocht definitief wilden boeken wisten ze te melden dat het zou gaan stormen en dat we echt niet met onze kayak het water op wilden de volgende dag. Helaas, we hadden ons er wel op verheugd. Wat door de stad gelopen en bedacht wat we de volgende dag dan zouden gaan doen. We hadden wel zin om eindelijk weer eens een wandeling te maken, dus zijn we vanuit ons onderkomen naar "the Snout" gelopen. Een uitloper in de Queen Charlotte Sound met prachtige uitzichten over de fjorden. Onverwacht mooi en redelijk inspannend, want toch wel weer meer dan 17 km en flink op en neer. Inderdaad begon het dlink te waaien, hoewel het pas echt los ging toen we al naar bed gingen. Stormy weather 's nachts, dus met beetje samengeknepen billen naar de ferry om naar het Noordereiland te varen. De Cook Strait staat er om bekend dat het er aardig kan spoken. En toen de kapitein iedereen vroeg om na een uur bij het uitvaren van de Sound als we echt de open zee op gingen een "comfy seat" op te zoeken en daar vooral te blijven zitten omdat het "a little rough" zou kunnen worden had Miek haar ZZZ (zeeziekzakje) vast klaargelegd. Gelukkig deinde het vooral van voor naar achter en niet opzij, dus uiteindelijk viel de overtocht mee. Onze overtochten met de watertaxi van Ulva en bij Abel Tasman waren toch een stuk pittiger geweest, we worden al echte zeelui.

Door Wellington heen direct naar Whanganui gereden, waar we op de Whanganui river zouden gaan kanoen. Je hoort het al: ken je die mop van die mensen die zouden gaan kanoen? Ze gingen niet. Bleek veel te veel gedoe om 1 dag te gaan kanoen, moest je meteen twee of drie dagen, overnachten in hutten, vaak met gids, vervoer er naar toe met een jetboat, stroomversnellingen, krokodillen, o nee, dat laatste niet. Dus hebben we een tochtje op de rivier gemaakt in een fraaie gerestaureerde rivier radar stoomboot. We mochten nog in de machine kamer en hadden aan boord tea met scones. En ja, het was net zo suf als het klinkt. Niet alle uitstapjes zijn even flitsend.....

Wat wel onverwacht leuk was, was een ritje met de lift. Ja, dat klinkt ook suf, maar dit was een lift in een berg. Je moest er met een 230 meter lange tunnel naar toe. In het binnenste van de berg drukte je dan op een knopje, "ring here for elevator", en dan kwam er een mevrouw naar beneden met de lift om je mee naar boven te nemen. Lift uit 1932 of zo, met smeedijzeren hek er voor. Bovenop nog een toren zonder lift, maar 176 traptreden en vervolgens een prachtig uitzicht over de stad.

Vanuit Whanganui naar Hawera. Onderweg een aantal attracties gemist of overgeslagen, want het was noodweer, hele heftige regen. Wel een leuk B&B bij hele aardige mensen waar we bij het ontbijt nog leuk mee hebben zitten praten over duurzaamheid, verdraagzaamheid en de wereld in het algemeen. Geen uitzichten op de vulkaan (Taranaki of Mt Egmont) helaas, alles in dichte wolken gehuld. Lekker gegeten bij een Indiaas restaurant. Toen ze vroegen of wij in India waren geweest en wij antwoorden dat we daar in 1990 waren antwoorden ze heel vriendelijk: "so long ago, we werent even born then!" Nee hoor, dan voel je je helemaal niet oud!

Vanuit Hawera door naar New Plymouth, het Elvis museum moesten we helaas voorbij laten gaan... In New Plymouth naar een leuk park gelopen met een klein dierentuintje. Leuk en mooi opgezet, aapjes, papagaaien, een otter en een meerkat, maar toch horen dieren eigenlijk niet in een dierentuin, hoewel ze het hier wel goed hadden. Voor het ontbijt flink hardgelopen, 9 km deze keer lamgs de coastal walkway. Mooie route, met aan het eind een brug en als je die over was en omkeek dan zag je precies in het verlengde Taranaki! En die was nu onbewolkt en goed zichtbaar, erg mooi! Dat zicht op Taranaki is zo'n beetje de reden om hier naar toe te komen, dus wel fijn dat je dat ook te zien krijgt. Ook nog de plaatselijke bult beklommen. Best een steil en pittig bultje trouwens, waarbij je het laatste stuk wat (makkelijk) moet klimmen met kettingen om je aan vast te houden. Eenmaal boven mooi zicht op de stad, de kust en de haven, en uiteraard weer op Taranaki. Naar beneden toch weer wat lastiger dan omhoog, maar uiteindelijk weer veilig met de voetjes op de begane grond. Nog wat op net strand gelegen en bij het ballenrestaurant gegeten ( je bestelt, afijn, ga ik niet gedetailleerd uit leggen, maar balletjes dus). Nu ligt Miek al te slapen terwijl ik de laatste regels typ. Morgen naar Waitomo, waar we de beroemde grotten gaan bezoeken. Dan gaan we nog door naar Lake Taupo, waar we nog wat gaan fietsen en hopelijk kanoen, en dan naar Auckland waar we onze trouwe vierwieler in moeten leveren! De laatste update zal daar waarschijnlijk vandaan komen, of wellicht onderweg maar huis.

Groeten, liefs, Miek en Casper