Dag allemaal,

We eindigden het vorige verhaal in mineur, nl de aanslag in Christchurch. Inmiddels wat Nieuw Zeelanders gesproken en de impact is echt enorm, het hele land is een soort van gedeprimeerd. Toch zijn er ook mooie dingen: overal steunbetuigingen, inzamelingsacties, oproepen tot respect en verdraagzaamheid en overal de kern uit de toespraak van de premier: "We are one".

Toch ook gewoon verder met onze reis en dit verslag, wij waren op weg naar de Milford track. Van deze track wordt gezegd dat je als je geluk hebt 2 dagen redelijk weer hebt en 2 dagen regen, normaal is 1 dag redelijk weer en drie dagen regen, en heel vaak loop je gewoon vier dagen in de regen. Spoiler alert: wij hadden vier dagen mooi weer! Dat was tot nu toe dit seizoen nog maar 1 keer eerder voorgekomen, dus redelijk uniek!. De tocht zelf was prachtig. Je start met een groep vanaf de boot en slaapt vervolgens allemaal in dezelfde hutten (verplicht). De tocht kan ook maar in 1 richting gelopen worden. Hierdoor zit je dus drie nachten met dezelfde mensen in een hut, wat een soort vebroedering geeft, je leert elkaar een beetje kennen. De eerste dag start je met een mooie boottocht over lake Te Anau naar het startpunt van de track. Het is een hele korte eerste wandeletappe van nog geen twee uur over vlak terrein door het bos langs een rivier. We waren als eerste bij de hut en konden lekker ons eigen bed kiezen. Ruime hut en ook mooi en schoon. Voor de oudjes (oa wij) waren er stoelen met rugleuningen. We dachten even lekker buiten te gaan zitten maar toen bleek dat de kleur van Miek haar shirt en de geur van Miek haar deo beiden een onweerstaanbare aantrekkingskracht hadden. Dat wist ik al, maar de bijen uit het park nu ook! Binnen de kortste keren had Miek drie bijensteken onder haar ene arm. Snel weer naar binnen, waar ik gelukkig kon constateren dat ze niet allergisch is voor bijensteken :-). De ranger had een natuurwandeling rond de hut die erg interessant was. Zo aten we zo van de boom een blad, dat peperblad bleek te zijn en dus heel scherp (vond de ranger grappiger dan de deelnemers), vonden we bessen die geneeskrachtig en giftig waren tegelijk, bladeren waar je touw van kan maken en nog wat van die dingen. Erg leuk! De volgende dag een zwaardere etappe met een stijging van zo'n 600 meter aan het eind van 18 km lopen. De volgende dag ging de stijging nog wat verder naar de McKinnon pas, waar een shelter op de pas stond met een gasstelletje, dus iedereen kon daar een kopje thee of koffie maken. Dat kwam goed uit, want op de pas was het bewolkt toen we aankwamen, maar na een pauze in deze shelter trok de bewolking weg en hadden we prachtig uitzicht op het nieuwe dal dat voor ons lag. Via de hoogste waterval van Nieuw Zeeland ( echt wel spectaculair) naar de nieuwe hut. Onderweg kwamen we nog een Japanse tegen, die vroeg of wij van haar groep waren. Dat waren we niet, waarop ze zei: "O, dan ben ik mijn groep kwijt". Ze zou lunchen met haar groep in de shelter waar wij ook waren geweest, maar die was ze voorbij gelopen (een enorm ding waar wel 40 man in kunnen, vlak langs het pad...!) Nu was ze al een uurtje verder en 500 meter lager..... Vreemde mensen heb je toch. De laatste etappe was een vlakke, maar lange tocht (bijna 18 km) waarbij ik tot genoegen van Miek nog even aan zette, in de hoop een boot eerder te halen. We eindigden namelijk met een kort boottochtje om de Milford Sound over te steken naar de weg waar we met de bus terug zouden gaan. Prachtig slot want de Milford Sound met Mitre peak is prachtig, zeker met dit mooie weer! Die eerdere boot haalden we niet (voor niets gehaast dus) maar onze gewone boot wel. Moe maar voldaan met de bus terug en naar ons motel. Weer heerlijk douchen en lekker eten, dat is toch iedere keer een fijne beloning!

De volgende dag via Arrowtown naar Wanaka. Arrowtown is een oud goudzoekers stadje, waar nog veel van over is. Beetje toeristisch maar erg de moeite waard. Daarna naar Wanaka, wat heel mooi gelegen is aan een meer. Fish en chips gekocht en op het strand aan het meer opgegeten, volgens sommigen is dat het echte Nieuw Zeelandse leven.Nou, dat is niet slecht!

Vanuit Wanaka gingen we naar de West coast. Dat is zeg maar het ruige deel van Nieuw Zeeland. Ruig omdat hier de westenwind over de oceaan aan land komt en direct tegen een bergrug aanloopt, dus veel wind, veel regen, vanwege de zuidelijke ligging ook wat kouder en er zijn pas laat in de 20e eeuw een paar goede wegen over de passen aangelegd. Kortom: echt iets voor ons! Wij gingen over de Haast pas (ja, daar kun je veel leuke grappen over maken) naar, hoe kan het ook anders, Haast. Daar aten we in het enige restaurant, waar ook de hele lokale bevolking komt eten en drinken, dus veel vissers, boeren en jagers naast de paar toeristen. Bij het eten kregen we lootjes, want er was een soort trekking waarbij je een kaart moest kiezen als je bonnetje het numeer had dat werd geroepen, maar we wisten niet wie er wanneer iets zou roepen.... Afijn, bij het afrekenen vroegen we hoe het met de loterij zat en toen bleek dat de trekking al lang geweest was, de lootjes weg konden en een local 20 dollar had gewonnen. Prima toch? Wel veel lol gehad om en met alle bijzondere mensen om ons heen. Het is echt de plek waar iedereen elkaar ontmoet na een dag hard werken op het land, een dag vissen of jagen. En dan wordt er gedronken, gegeten, gelachen en worden er stoere verhalen vertelt, mooi!

De volgende dag even in zuidelijke richting naar Jackson bay, het zuidelijkste puntje van de westkust waar je via de gewone weg kon komen. Sandfly city kun je wel zeggen want toen we de auto uitkwamen werden we werkelijk besprongen door wolken sandflies. Blijkt dat Jackson bay daar bekend om staat..... Even naar een strandje gelopen, maar direct weer terug de auto in. Ondanks wolken repellent niet te doen gewoon!

Doorgereden naar Fox glacier, om een meertje gelopen en verder naar Frans Jozeph. Ja, zo heet dat plaatsje nou eenmaal. Naar Frans Jozeph Haast, van die pas ja. Maar Haast bestond al, dus hebben ze dit plaatsje Frans Jozeph genoemd. Belangrijker is dat hier de gletsjer met dezelfde naam naar beneden krult en via een leuke wandeling kun je tot dicht bij de voet van de gletsjer komen. Mooi en toch weer indrukwekkend hoe enorm zo'n gletsjer dan is, al was hij de laatste jaren enorm gekrompen!

De volgende dag naar Hokitika, daar heeft Abba nog eens een liedje over gemaakt. Een heel mooi strand maar vooral gewoon een tussenstop. Voor Hokitika nog bij Ross geweest, waar je een trail kon volgen langs allerlei goudzoekers attributen (een hutje, een oude mijnschacht, buizen om water te vervoeren waarmee de grond omgespoeld werd en de begraafplaats van de eerste pioniers en goudzoekers die daar zijn omgekomen.

Op naar de volgende attraktie, de Pancake rocks. Erg toeristische maar toch ook wel mooie rotsformaties die met een beetje fantasie doen denken aan opgestapelde pannenkoeken. Toerbussen vol worden hier uitgeladen, waarbij sommigen meer geinteresseerd zijn in hun mobieltjes dan in weer een bezienswaardigheid waar ze de bus voor uit moeten.... Nog een wandelingetje gemaakt naar een plek waar we zeehonden konden zien. Een enorme kolonie met veel jonge zeehondjes wat heel schattig is, vooral als ze aan het zwemmen zijn maar ook als ze tegen de rotsen omhoog hobbelen. Veel regen onderweg naar St Arnaud, waar we een dagje zouden blijven om bij de Nelson lakes wat te gaan lopen. In St Arnaud aangekomen kwam het echt met bakken uit de hemel. Miek zag op internet dat ditzelfde slechte weer in Frans Jozeph de brug had weggespoeld! Wat een geluk dat we daar langs waren! Anders hadden we een dag of drie om moeten rijden, terug via Haast pas en Queenstown. Dat hoefden we dus gelukkig niet, en toen de regen de volgende dag voorbij was hebben we mooi langs het meer gelopen. Lekker gegeten bij het motel, want er was geen winkel en geenFish and chips!

Morgen zal ik nog een stuk toevoegen over de Abel Tasman track, onze laatste Great Walk. En de spelfouten er uit halen :-) Nu ga ik slapen. Tot morgen!