Dag lieve volgers,

Het is aleen tijd geleden en we hebben weer veel meegemaakt en gezien, dus de hoogste tijd voor een update!

We waren gebleven in Mount Cook village, waar Caspers moeder ooit nog overheen vloog. Wij zijn aan de grond gebleven maar hadden met het mooie weer echt prachtig uitzicht op de bergen. Maar we gingen verder naar Oamaru. Een tussenstop onderweg naar Dunedin, en de beste plek om pinquins te kijken volgens ons reishandboek. Die plek bleek alleen heel commercieel te zijn, met voedertijden en een tribune met grote spotlights waar je de pinquins 's avonds aan land kon zien gaan. En dat tegen forse betaling uiteraard. Daar waren we te Nederlands voor, dus geprobeerd op het strand spontaan een pinquin te spotten. Die zagen we niet, maar wel een mooie zeeleeuw die op verzoek even rechtop ging zitten voor de foto, maar vervolgens dodelijk vermoeid doorging met lekker niks liggen doen. In het centrum van Oamaru hadden ze nog wat "oude, historische" gebouwen. Wij europeanen moeten er een beetje om lachen, want die gebouwen zijn van rond 1880-1900 en dat vinden wij natuurlijk helemaal niet oud! Maar wel leuk sfeervol, met allerlei alternatieve winkels en theehuizen, gezellig!

De volgende dag onderweg naar Dunedin, maar daar kan je niet met goed fatsoen heen zonder de Moeraki boulders te hebben gezien. Wat dat zijn? Nou, een paar hele grote ronde keien in zee. Dat klinkt niet heel bijzonder en dat is het ook niet. Toch weten ze daar een aardige toeristische attractie van te maken, met een eettentje en uitzicht terrassen en zo. En alle toerbussen stoppen er! De keien op zich zijn wel apart hoor en fotogeniek, maar we hebben ook wel gelachen om de entourage.

Dunedin kwam er aan, bochtige wegen en een beetje regen, dus Miek aan het stuur.... In Dunedin waren we vooral om een ritje te gaan maken met de Taieri Gorge Railway. Best een grote stad, met een grote kathedraal (1973), een leuk plein (het octagon) en weer een prima onderkomen. Het station van Dunedin is het meest gefotografeerde gebouw van Nieuw Zeeland en inderdaad mooi en apart!

Onze treinreis had een hoog "rail away" gehalte: redelijk wat ouderen, enkele echte treinenthousiasten en veel toeristen die wel eens wat anders wilden dan in de auto zitten. Maar de rit was prachtig! Onderweg wat uitleg van de treinmanager en de kloof waar we doorheen kwamen was schitterend. Ook de oude bruggen van soms meer dan 120 meter hoog en de oude wagons droegen bij aan de belevenis.

Na deze rit gingen we nog naar het Otago Peninsula, een schiereiland achter Dunedin. Daar kon je mogelijk ook pinquins zien, en zeehonden en zeeleeuwen en albatrossen. Maar ook hier moest je voor de Albatros en Pinquin colony toegang betalen. Maar we hadden al gelezen dat je de Albatrossen ook vanaf andere plekken goed kon zien en dat was ook zo. Tjemig, wat zijn die vogels groot! Heel anders dan "onze" albatros in Nederland. Het ging dan ook om de Royal Albatros, met een spanwijdte van wel 3 meter! Mooi gezicht om ze te zien vliegen/zweven. Daarna nog naar een uitzichtpunt om te kijken naar zeehonden en zeeleeuwen. Heel leuk om van zo dichtbij te kunnen zien. Helaas geen glimp van pinquins kunnen zien. Tenslotte bij Dunedin nog een mooie wandeling gemaakt door een natuurreservaat, waar we een boswachter aantroffen met een dode "Possum". Die worden hier gehaat, omdat ze uitheems zijn en alle inheemse dieren opvreten. Hij had een flink exemplaar bij zijn achterpoten, zeker wel een meter lang. Mooie vacht, maar enge scherpe tanden. Die possums liggen veel doodgereden langs de weg en dan zitten er vaak roofvogels bij. Mooi als je met de auto aan komt rijden en ze vlak voor je opvliegen, je kan ze dan heel goed zien! Behalve die keer dat er eentje opvloog met een sliert darmen in zijn bek die bijna over onze voorruit sleepten, dat was iets minder mooi om van zo dichtbij te bekijken..... Naast de boswachter met possum nog een zeeleeuw op het strand gezien, en een paar lepelaars.

De volgende dag zou een drukke worden. Van Dunedin naar Invercargill via de "scenic drive" Dus niet via de snelweg (wat hier overigens een tweebaansweg is waar je in Nederland hooguit 50 zou mogen rijden) maar buitenom langs een aantal bezienswaardigheden. De eerste bezienswaardigheid was Tunnel beach. Een strand met toegang via een geheime tunnel, zodat de eigenaar een mooi eigen privestrand had. Prachtig verborgen strand met hele mooie hoge rotsen er omheen, een heuse bezienswaardigheid! Dat beloofde veel goeds voor de dag. Daarna door naar een lighthouse. In eerste instantie kwamen we aan en was er niet zoveel te doen. Totdat we de verrekijkers erbij pakten en er tientallen zeehonden, zeeleeuwen en een paar zeeolifanten beneden op de rotsen lagen. Wat een goede schutkleur hebben die beesten! We zijn er van overtuigd dat mensen zonder verrekijker deze dieren helemaal niet gezien hebben, terwijl het er echt heel veel waren! Helaas geen pinquins.... En door ging het, naar de meest gefotografeerde watervallen van Nieuw Zeeland (volgens ons boek). Dat moet dan zijn omdat ze zo makkelijk te bereiken zijn want wij vonden het zeker niet de mooiste of spectalurairste. Dus door maar weer. We kwamen langs Cathedral Coves. Grotten die alleen met Eb toegankelijk waren. Maar het was al wat later, en we moesten er een stukkie voor omrijden, en dat was een gravel road..... Uiteindelijk toch gedaan en zeer de moeite waard! Twee enorme grotten die door de zee uitgebeukt zijn en aan het eind met elkaar verbonden waren. Je kon dus de ene grot inlopen en er bij de andere weer uit. Hoge grotten en wel 140 meter diep, mooi gezicht! Toen nog naar een strand waar we pinquins zouden kunnen zien. Het was al wat later ( dat vergroot de kans) en dit keer alleen een vrijwilliger met een touw dus geen toegang, tribune of wat dan ook. Maar na 25 minuten wachten werd het toch wat koud, en ze komen niet op bestelling, dus toch maar weer verder. Miek nam het rijden nog een stuk over en uiteindelijk behoorlijk moe in Invercargill aangekomen. Nog even boodschappen gedaan en gekookt en gaan slapen.

Maar niet te lang, want we moesten alweer door. We hadden bedacht dat we toch naar Stewart Island zouden gaan, hoewel we dat eerst niet van plan waren. Kost toch weer tijd met de boot heen en weer en zo. Maar besloten toch te gaan ondanks het feit dat we alleen nog maar terecht konden in de "backpackers". Dat is een soort jongerenhostel waar we toen we wat jonger waren en op reis gingen graag en veel in hebben verbleven, maar nu je wat ouder bent zijn gemeenschappelijke douche en wc, een gedeelde keuken en lounge en veel jongeren niet meer echt waar je naar op zoek bent, maar er was niks anders meer. Een gezellig kamertje geboekt en een avond fish n chips gegeten en een avond uit eten geweest, dan merk je er verder weinig van :-)

Op Stewart Island een aantal mooie wandelingen gemaakt. Wel jammer dat je vaak een deel over de weg moest lopen, maar het eiland is maar beperkt in gebruik (de rest is Nationaal Park) dus alles gaat vanuit 1 plaats (Oban). De overtocht met de ferry was maar een uur, maar de deining behoorlijk! Het heet hier niet voor niks de "roaring fourties". Omdat Miek zo houd van misselijk worden op een boot zijn we ook nog overgestoken naar een nog kleiner eiland, Ulva. Daar hebben ze de uitheemse vijanden uitgeroeid zodat er heel veel inheemse vogels zitten (enkele geherintroduceerd nadat ze eerst verdreven waren). Heel veel mooie vogels gezien en gehoord, geweldig wat een kabaal in het woud! Helaas was ondertussen de wind behoorlijk aangewakkerd en moesten we met een heel klein bootje terug... Arme Miek! Het bootje stampte en rolde behoorlijk en klapte soms hard op de golven, maar Miek gaf geen krimp! Mooi uitstapje, dat we besloten met een lekker wijntje en eten. De volgende dag met de grotere ferry terug naar Invercargill (via Bluff, de haven) en nu weer in een motel. Die zijn vrij standaard met douche, wc, een klein keukentje en aardig comfortabel voor niet teveel geld. Morgen naar Queenstown, waar we ons klaar gaan maken voor de derde "great walk": de Routeburn track. Dat is een kortere track (drie dagen, twee nachten) maar moet volgens velen een van de, zoniet de, mooiste wandeling van Nieuw Zeeland zijn. We hebben er zin in! Tot een volgende keer!

Liefs, C & A